Αλλά δεν έχουμε συγκείμενο

--------------------------------------------------
Note added at 49 mins (2006-06-16 07:59:08 GMT)
--------------------------------------------------

περάτωση;
περαίωση; (μυρίζει ΔΟΥ)

--------------------------------------------------
Note added at 1 hr (2006-06-16 08:23:21 GMT)
--------------------------------------------------

Ευχαριστώ για τα παραδείγματα. Εκεί πήγε το μυαλό μου και νομίζω είναι η καλύτερη απόδοση, δες τα λεξικά του Ιδρύματος και του Μπαμπινιώτη.

Closure εδώ έχει τη σημασία του "clausura".

--------------------------------------------------
Note added at 1 hr (2006-06-16 08:31:41 GMT)
--------------------------------------------------

Εδώ, ως μέθοδος κυριαρχεί η ανακύκληση και ως τρόπος η παραβολή. Η ανακύκληση του μύθου της αφήγησης, αντί της εξακτίνωσης ή της κορύφωσης των άλλων περιόδων και η παραβολή που εκτονώνει τη νοητική συμφόρηση αυτών των ποιημάτων, που είναι ανάλογη προς την εκφραστική ή καλολογική της πρώτης περιόδου του. Τη συμφόρηση αυτή την εκτονώνει εξαγγελτικά ή καθαρτήρια, και έτσι συναντάται με τους μονολόγους των τραγωδιών του. Λ.χ., ρήση κορυφαίου του χορού μοιάζει η ***κατακλείδα*** ενός ποιήματος, που ανακυκλώθηκε βαρύγδουπα και τώρα κορυφώνεται με ένα άγγελμα εφόδου ζώντων και νεκρών. Ενώ η πρόρρηση του προσωκρατικού «Ωϋτός άδης και Διόνυσος» χρησιμεύει ως επισφράγιση του θέματος:

http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?entypo=A&f=16622&m...

Το καλύτερο κομμάτι βέβαια δεν είναι άλλο από το τελευταίο. Στο 7λεπτο The Breaking of the Fellowship η σύνθεση αρκετά δραματική και πλούσια σε συναίσθημα, αποτελεί τέλεια ***κατακλείδα*** για ο,τι έχει προηγηθεί 60 λεπτά πριν (όλο το CD διαρκεί 70 λεπτά). Για φινάλε ένα μικρό αγόρι τραγουδά το θέμα της Συντροφιάς επισφραγίζοντας όλη την εμπνευσμένη δουλειά του Shore. Το άλμπουμ κλείνει με το τραγούδι της Enya May it Be, στιλιστικά παρόμοιο με τις υπόλοιπες δουλειές της ολοκληρώνει με επιτυχία την ηχητική εμπειρία του ακροατή

http://www.fititis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=9...

Στο τέλος αυτού που στην ουσία αποτελεί την ***κατακλείδα*** του δοκιμίου, ο Ντεριντά εγείρει το ερώτημα της δικής του «θέσης», του τόπου από τον οποίο μιλά ή παρεμβαίνει κατά έναν τόσο κριτικό τρόπο, δηλαδή εξωτερικό όχι μόνον προς την ολότητα που ο Φουκώ έχει συγκροτήσει αλλά και προς τις συνθήκες δυνατότητας του έργου του. Θέλει να γίνει κατανοητό (“Entendons-nous biens:”) ότι διατυπώνοντας την κριτική του για την ολότητα στην οποία ο Φουκώ, εγκλείοντας το Cogito, εγκλείει τον εαυτό του, ο Ντεριντά δεν επικαλείται ή δεν προσφεύγει σε «έναν άλλο κόσμο, κάποιο άλλοθι ή υπεκφεύγουσα υπερβατικότητα», πράγμα που θα τον ενέπλεκε σε άλλου είδους βία. Από που λοιπόν μιλά ο Ντεριντά;

http://www.theseis.com/76-/theseis/t88/t88f/montag.htm